What's wrong with the world, mama?

All eyes on Rafah.

Dat doen we. We staan erbij en we kijken ernaar. Maar we begrijpen het niet.

Het ene moment zijn we verontwaardigd en boos. Het andere moment drinken we een glas rosé met ijsblokken. Want het is vrijdagavond en we hebben toch ook hard gewerkt deze week?

Het ene moment zijn we triest. Het andere moment zingen we Europapa onder de douche en hopen we dat we niet onderuitgaan in de drop.

Het ene moment voelen we ons schuldig. Het andere moment halen we onze vaatwas leeg. Want ja, dat moet ook gebeuren.

Het ene moment delen we een Instagrampost. Het andere moment vragen we ons af of dat effectief een verschil maakt. En of we niet meer kunnen doen? Of moeten doen?

Het ene moment zijn we bang, het andere dankbaar.

Wanneer we onze kinderen ‘s avonds onder een zacht flanellen deken te slapen leggen, en andere moeders en vaders het moeten doen met een plastic zak.

We zijn dankbaar, wanneer ze ons 's ochtends wakker maken, vanuit dat warme nest, met een zakske vol liefde rond hun onschuldige billen. Niet kapot gebombardeerd. Wel vrolijk en uitgeslapen. Of niet. Toch zijn we dankbaar.

We zijn dankbaar, ook al regent het in mei.

Where is the love?

Dat vroegen de Black Eyed Peas zich in 2003 ook al af. En waar zijn die beleidsmakers die een lijn durven trekken en een verschil willen maken?

For me it’s like the drup in the emmer who’s totally full.

En ik weet niet zo goed meer wat te doen. Welke Instagrampost te delen, welke petitie te tekenen en op wie te stemmen. Dus laat ik mijn stem horen. En ik stem voor een zakske liefde rond alle onschuldige kinderbillen.

Overal.